อยากทราบนิสัยที่แก้ไม่หายของเพื่อนๆ เวลาเขียนนิยายครับ

รู้สึกที่เขียนมันห่วย และทำให้มันดีกว่านี้ก็ไม่มีปัญญา

หลังจากวางเสร็จ จากไม่นา่นก็ลบไป และวางใหม่ จากนั้นก็วงลูป

ตั้งใจว่าจะเขียนแบบใส ๆ แต่สุดท้ายก็ตรงกันข้าม เอาเป็นว่าตัวเอกไม่ตายก็บุญแล้ว

เราเป็น ไฮเปอร์ เลยชอบทำอะไรหลายอย่าง ทำให้งานเสร็จช้า

เลิกเปรียบเทียบงานของตัวเองกับงานเขียนของคนอื่นครับ

เป็นหนึ่งในนิสัยเสียของตัวเองที่อยากแก้เอามาก ๆ ยิ่งพอเวลาต้องปั่นงานเขียนด้วยแล้ว เกิดเผลอไปอ่านงานคนอื่นระหว่างเขียนด้วยนี่ แย่สุด ๆ เลยนะ 5555

น่าจะเป็นพล็อตงอก จักรวาลงอกค่ะ

แต่ยังไม่อยากเปิดเรื่องค่ะ

เอางานตัวเองไปเปรียบเทียบงานคนอื่น แล้วไม่กล้าลงเพราะคิดว่างานไม่ดีพอทั้งที่อาจจะไม่ใช้แนวเดียวกันเลย ( เช่น ระชันเร้นลับกับกระบี่จงมา )

หลับระหว่างเขียนครับ

ชอบฆ่าตัวละครค่ะ

ทุกเรื่องต้องมีตัวละตรตาย หรือพูดถึงความตายเสมอ

เขียนใสๆ กุ๊งกิ๊งไม่เป็น

ขอสารภาพว่า อ่านหัวข้อกับคอนเท้นงงมาก ต้องการจะสื่ออะไร

- เพื่อนออกไอเดียความรักไม่ตรงกับนาย?

- พระเอกกับนางเอกจะรักกัน จู่ๆเพื่อนตัวเอกเสรือกทำลายบรรยากาศ?

- อยากใส่เพิ่มเติม แต่เส้นเรื่องไม่ตรงตามแผน?

- หรือจริงๆแล้ว เพื่อนอยากจะให้นายเขียนเรื่องแยกไม่เกี่ยวกัน?

ไม่ชอบจดความคิดที่ขึ้นมาในสมอง หรือเขียนพล็อตคร่าวๆ

ตั้งใจจะเขียนสั้นๆแต่ยาวทุกครั้งเลยค่ะ

-เขียนยังไม่ทันจบ ใจร้อนอยากลงก่อน พอลงแล้วคนอ่านน้อย>นอย เลิกเขียนต่อ

-ไม่วางโครงเรื่องให้จบก่อนเขียน เน้นเขียนไปคิดโครงเรื่องไป ทำให้มีพล็อตโฮลเยอะ

-เป็นคนยืดเรื่องไม่เก่ง ชอบเขียนเนื้อเรื่องหลักๆมากกว่าเหตุการณ์ย่อยทำให้เรื่องดำเนินเร็วไปในบางครั้ง

และอีกมากมายค่ะ555

เป็นพวกเพอเฟคชันนิส นิดนึงคะ ผสมรวมกับการยึดติด ทำให้อยากแก้งานเรื่อยๆ(ไม่นับแก้คำผิด) ตอนเลยไม่เดินสักที สงสารทั้งนักอ่านและตัวเอง แก้ตั้งแต่ตอนที่ 1 ยันตอนปัจจุบัน เติมนั่นนี่ปรับภาษาไปเรื่อย หัวจะปวด อ่านเองก็อยากจะกระชากคอเสื้อตัวเองมาเค้นตอนต่อไปให้ออกมาสักที ทุกวันนี้ยังเขียนไม่จบสักเรื่องเลยค่ะ 55555

นิสัยนอยด์ค่ะ เป็นคนชอบงานเขียนมากๆแต่พออัพลงทีไรจิตใจห่อเหี่ยวทุกที ผิดหวังเป็นรายตอน555

เขียนไปเขียนมาดันไปทำอย่างอื่น ทั้งที่ีหัวกำลังแล่น ตอนกลางวันเป็นหนัก แต่กลางคืนก็หายไป แต่ก็มีบ้าง

มักรู้สึกเรื่องราวที่ตัวเรารังสรรค์ขึ้นมาห่วย ไม่น่าสนใจ และไม่มั่นใจในไอเดียตัวเองครับ

วางเนื้อเรื่องกับจุดเชื่อมโยงที่จะเอาไว้ใช้ในอนาคตไว้อย่างดี... สุดท้ายลืม ตอนนี้ก็เลยต้องจดเอาไว้กันลืม

ของผมเป็นสมองไปเร็วกว่านิ้วครับ พอกลับไปแก้แล้วแบบ พิมพ์ซ้ำ พิมพ์ตก พิมพ์ข้ามเยอะมาก 555

เพียบเลย

-เขียนตอนนึงไม่ต่ำกว่า 20000 เพราะรู้สึกว่าไม่งั้นสั้นเกินไป จะย่อเนื้อหาก็จะขาด ๆ

-วางพล็อตเอาไว้แล้ว แต่เวลาเขียนจริงเจอจุดขัดทำให้ต้องปรับบทกะทันหันบ่อย ๆ

-ช่วงท้ายตอนอดไม่ได้ที่จะรวบรัดให้จบเนื้อหาเพื่อปิดม่านของช่วงนั้น ๆ